در برخی گزارشهای آماری تعداد مردم بدون شناسنامه در استان سیستان و بلوچستان فراتر از صدهزار نفر تخمین زده میشود که از این تعداد هشتادهزار نفر کودک هستند. جمهوری اسلامی ایران هرگز آمار دقیقی از شهروندان بلوچ بدون شناسنامه ارائه نمیدهد و سعی دارد رقمهایی پایینتر از آمار واقعی از این شهروندان فراموش شده اعلام کند.
بهدلیل محرومیت و فقر، مردم منطقه توانایی سفر کردن برای کسب گواهی تولد را ندارند. برای یک روستایی فقیر امکان سفر طولانی به زاهدان برای دستیابی به گزارش تست «دی اِن اِ» (تعیین هویت ژنتیک) امری بسیار دشوار است. مردمی که دور از شهر زندگی می کنند هیچ امکان و وسیلهای برای دسترسی به خدمات دولتی و توانایی دریافت بلافاصلهی گواهی تولد از بیمارستانهای محلی را ندارند. پس از گذشت مدتی، از این اشخاص خواسته میشود که تست «دی اِن اِ» بدهند تا رابطه بیولوژیکی با کودک ثابت شود. انجام این تست تنها در مرکز استان امکانپذیر است. علاوه بر آن، هزینهی بالای تست و سفر طولانی به مرکز استان این امر را بيش از پیش دشوار میکند.
بدون کارت شناسایی، افراد بهشکل مدام از ابتداییترین حقوق خود محروم میشوند. آنها به دلیل نداشتن بیمه نمیتوانند از خدمات درمانی بهره بگیرند، نمیتوانند فرزندان خود را به مدرسه بفرستند، و توانایی بدست آوردن شغل مناسب را هم ندارند. در این زمینه، زنان و کودکان آسیبپذیرتر هستند. فقر، صعبالعبور بودن منطقه و نبود وسایل حمل و نقل، سفر به شهر و کسب شناسنامه رابرای شهروندان بلوچ دشوار کرده است.
شهروندان فراموششدهی بدون هویت در بلوچستان از موقعیتها و خدمات هرچند محدودی که دیگر شهروندن دارند محروم هستند. بعلاوه، برخورد بعضی از مأموران ثبت احوال با بلوچها همراه با بیاعتنایی و تحقیر است.
عزمی جدی از طرف مسئولان برای بازسازی زیرساختهای منطقه لازم است تا از عمق این فاجعهها کاسته شود ولی متأسفانه این عزم وجود ندارد. در این شرایط تنها امید مردم بلوچستان همراهی و همصدا شدن سایر مردم ایران برای رساتر کردن صدای مظلومیت آنهاست تا شاید اینگونه گرهای از مشکلات عدیده آنها باز شود.
ما امضاکنندگان این دادخواست خواستار پایان تبعیض و بیتوجهی مسئولان نسبت به مشکلات بلوچستان و علیالخصوص عدم صدور شناسنامه هستیم. ما همچنین توصیه میکنیم که سیستمی ایجاد شود تا از طریق آن روند دریافت آزمایش «دی اِن اِ» و کسب شناسنامه آسان شود.
//
شناسنامه حق همه است